Zeller’ın yazdığı, 2021’de Anthony Hopkins’e Oscar kazandıran “Baba” sinemasına aşina olanlar için bu oyun tanıdık gelecektir lakin sahnede yaşananlar çok daha çarpıcı ve yakıcı bir tesir yaratıyor.
KAYBOLAN ANILAR…
Oyun, Alzheimer belirtileri gösteren 80 yaşındaki bir adam ve ona dayanak olmaya çalışan kızının inişli çıkışlı ilgisini merkezine alıyor. Zeller, insan hafızasının güvenilmezliğini, kaybolan anıların nasıl bir boşluk yarattığını ve unutmanın aslında bir korunma kalkanı olabileceğini derinlemesine işliyor. İzleyici olarak unutmanın sırf kaybedilen anılardan ibaret olmadığını, birebir vakitte bazen hayatın acı gerçeklerinden kaçmanın bir yolu olduğunu hissediyorsunuz.
ÜÇLEME
Oyunun yönetmeni Mehmet Atay, sahnede sarsıcı bir atmosfer yaratmış. Ozan Altuntaş’ın hazırladığı dekor, izleyiciyi belirsizliğin hâkim olduğu bir zihnin içine çekerken yerin parçalanmış yapısı, belleğin kırılganlığına ait güçlü bir metafor oluşturuyor. Mehmet Atay, başkarakterin zihinsel çöküşünü öylesine ustalıkla canlandırıyor ki her unutulan anı, her kaybolan kimlik kesimi izleyicinin zihninde iz bırakıyor. Oyunculuklar ise gerçeklikle iç içe geçmiş hayal dünyasına hayat veriyor, hafızanın eksildiği her sahnede güya bir kesimimiz kopup gidiyor.
Zeller’ın üçlemesinin birinci oyunu “Anne”, konuttan ayrılan çocuklarının akabinde kendini boşlukta hisseden bir annenin yalnızlıkla ve gerçekle yüzleşme uğraşını ele alırken “Baba” ise yaşlı bir adamın zihnindeki kayboluşun aile alakalarına nasıl bir yük bindirdiğini gösteriyor. Üçlemenin son oyunu “Oğul”da ise depresyonla boğuşan bir gencin öyküsüyle Zeller, çağdaş ailenin tüm kırılganlıklarını gözler önüne seriyor. Her oyunda diğer bir aile üyesinin yaşadığı ruhsal dalgalanmaları aktaran Zeller, ilgilerin aile ekseninde nasıl dönüştüğünü ve parçalandığını ustalıkla resmediyor.
İZ BIRAKIYOR
“Baba” ile baba-kız ilgisini yıkıcı ve samimi bir biçimde ortaya koyan Zeller, seyirciyi kendi aile bağlarını sorgulamaya itiyor. İzleyiciler, bu seyahatte unutmanın ne kadar acı verici ve bir o kadar da kaçınılmaz olduğunu derinden hissediyor. Oyunun sonunda, insanın en temel ilgilerinin nasıl yaralanabileceği ve bir yandan da güzelleştirici olabileceği fikriyle, kalbinizde bir iz bırakıyor.
Kaynak : Cumhuriyet.com
